توسعه صنعت مخازن هوای فرانسه
صنعت فرانسوی دستگاه ذخیره‌ساز هوای فشرده ارتباط نزدیکی با تکامل فناوری قدرت صنعتی دارد.
در میانه قرن نوزدهم، کارخانه‌های فرانسه عمدتاً به موتورهای بخار برای تأمین انرژی متکی بودند، اما انتقال انرژی با بخار دارای تلفات بالا، راندمان پایین و غیرعملی برای انتقال در مسافت‌های طولانی بود. هوای فشرده به عنوان شکل جدیدی از انتقال نیرو ظهور کرد. این روش نسبت به بخار ایمن‌تر (بدون خطر انفجار) و انعطاف‌پذیرتر (قابلیت تأمین انرژی ابزارهای مختلف از طریق لوله‌کشی را داشت) بود و مزایای قابل توجهی در معادن‌کاری، حفاری تونل (مانند پروژه معروف تونل آلپ) و تولید ماشین‌آلات اولیه داشت. مخازن ذخیره هوای این دوره، اجزای ضروری بافر و ذخیره‌سازی انرژی در سیستم‌های هوای فشرده محسوب می‌شدند. مخازن هوای آن زمان بیشتر شبیه بخشی از تولید ماشین‌آلات سنگین بودند و توسط تولیدکنندگان دستگاه‌های تراکم هوا یا شرکت‌های مهندسی بزرگ، بر اساس نیازهای پروژه، ساخته می‌شدند.
از قرن بیستم، درایو الکتریکی به جریان اصلی صنعت تبدیل شد. کمپرسورهای هوای کوچک که با موتورهای الکتریکی کار می‌کردند، محبوبیت پیدا کردند و استفاده از هوای فشرده به تقریباً تمام کارخانه‌های تولیدی گسترش یافت. جوشکاری قوسی جایگزین ریوتسازی شد و ساخت مخازن ذخیره هوای فشرده را کارآمدتر، ایمن‌تر و ارزان‌تر کرد. بهبود در کیفیت فولاد امکان تولید مخازن هوای نازک‌تر، سبک‌تر و با ظرفیت تحمل فشار بالاتر را فراهم کرد. مخازن هوای فشرده شروع به استانداردسازی کردند و دیگر کاملاً سفارشی ساخته نمی‌شدند. تولیدکنندگان مخزن هوا شروع به تولید مخازن استاندارد هوای فشرده با حجم‌ها و رده‌های فشار مختلف کردند تا نیازهای گوناگون کارخانه‌ها را برآورده کنند. برخی شرکت‌ها شروع به تخصصی‌سازی در تولید مخازن تحت فشار (شامل مخازن ذخیره هوای فشرده) کردند، نه اینکه صرفاً قطعات جانبی کمپرسورهای هوایی را تولید کنند.
پس از جنگ جهانی دوم، استفاده از CAD طراحی ساختاری بهینه‌شده مخازن هوای فشرده را ممکن ساخت و مصرف مواد را کاهش داد، در حالی که ایمنی تضمین شد. جوشکاری خودکار و آزمون‌های غیرمخرب (مانند آزمون پرتو ایکس و آزمون التراسونیک) به فرآیندهای استاندارد تبدیل شدند و کیفیت و یکنواختی را به‌طور قابل توجهی بهبود بخشیدند. مخزن هوا پوشش‌های محافظتی در برابر خوردگی داخلی و خارجی (مانند رزین اپوکسی و روی‌افشانی) عمر مخازن هوای فشرده را افزایش می‌دهند. کارگاه‌های کوچک از رقابت حذف شدند، تولیدکنندگان فرانسوی مخازن هوای فشرده شروع به تأکید بر بازده انرژی، قابلیت اطمینان و انطباق با استانداردهای ایمنی PED 97/23/EC کردند. تولیدکنندگان فرانسوی باید اطمینان حاصل کنند که مخازن هوای آنها علامت CE را دارند.
قرن بیست و یکم شاهد افزایش هزینه‌های انرژی، آگاهی بیشتر از مسائل زیست‌محیطی و ظهور صنعت ۴.۰ و اینترنت اشیا (IoT) بوده است. حتی اگر مخازن هوای فشرده خود مستقیماً انرژی مصرف نکنند، ولیکن جزء حیاتی سیستم‌های هوای فشرده محسوب می‌شوند. مخازن هوای فشرده دیگر تنها ابزار ذخیره‌سازی ساده نیستند، بلکه برای بهینه‌سازی بازده انرژی کل سیستم هوای فشرده طراحی می‌شوند. تنظیم صحیح و انتخاب اندازه مناسب مخازن هوای فشرده برای بازدهی انرژی سیستم بسیار مهم است. مخازن هوای فشرده امروزه به‌طور فزاینده‌ای به عنوان بخشی از ایستگاه‌های هوای فشرده هوشمند طراحی می‌شوند. این مخازن ممکن است دارای سنسورهایی باشند که فشار، دما و سایر داده‌ها را پایش کرده و این اطلاعات را از طریق اینترنت به پلتفرم‌های ابری ارسال کنند تا از آن در نگهداری پیش‌بینانه و مدیریت انرژی استفاده شود. مشتریان دیگر فقط به هزینه اولیه خرید توجه نمی‌کنند؛ بلکه قابلیت اطمینان، بازدهی انرژی و هزینه‌های پایین نگهداری را اولویت می‌دهند. اکثر تولیدکنندگان درجه‌بالای مخزن هوای فرانسوی در شرکت‌های چندملیتی بزرگی مانند اینگرسول رند، گاردنا دنوور و کوبِلکو و غیره ادغام شده‌اند. این گروه‌ها دارای پایگاه‌های تولید یا مراکز تحقیق و توسعه در فرانسه هستند و از فناوری مهندسی فرانسه و استانداردهای سخت‌گیرانه کیفی برای خدمت به بازارهای اروپایی و جهانی استفاده می‌کنند.
